Spotkania indywidualne

Po złożeniu kompletu dokumentów, kolejnym namacalnym krokiem w procesie adopcyjnym były spotkania indywidualne. Wymaganymi dokumentami w naszym przypadku były:

• odręcznie napisane życiorysy, czyli kartka, pióro i piszemy
• skrócony odpis aktu małżeńskiego, czyli trzeba udać się do odpowiedniego urzędu
• zaświadczenia lekarskie: jedno od lekarza pierwszego kontaktu, o ogólnym stanie zdrowia, drugie od psychiatry o naszym zdrowiu psychicznym (oba zaświadczenia dotyczą braku jakichkolwiek przeciwwskazań do zostania rodzicami adopcyjnymi)
• zdjęcia, własne ;)
• podanie do ośrodka, ten dokument nie musi być napisany odręcznie, jak najbardziej można wydrukować (w nim pokrótce piszemy dlaczego zgłaszamy się do ośrodka adopcyjnego i prosimy o pomoc w przysposobieniu dziecka)
• zaświadczenie o wysokości zarobków, czyli udajemy się do księgowości w miejscu zatrudnienia (ten dokument zdobywamy najpóźniej, gdyż ma najkrótszy czas ważności)
• zaświadczenia o niekaralności z Krajowego Rejestru Karnego (te dokumenty nasz ośrodek zdobył sam)

Spotkania indywidualne to cykl spotkań prowadzonych przez psychologa i pedagoga – parę pracowników OA przydzielonych do każdego z małżeństw starających się o adopcję. Nasze spotkania odbywały się co dwa tygodnie, na przestrzeni od lutego do czerwca, obejmowały rozmowy i testy psychologiczne. W trakcie tych spotkań były poruszane tematy, można by rzec generalnie o życiu, ze szczególnym uwzględnieniem rodziny. Jakie mamy wspomnienia z dzieciństwa, jakie wartości wynieśliśmy z domu, jak wyglądają nasze rodzinne relacje, jakim jesteśmy małżeństwem, jak żyjemy, co jest dla nas ważne, jakie mamy plany etc. Rozmowy w ośrodku rodziły jeszcze więcej naszych rozmów już poza placówką. Z całej adopcyjnej procedury to właśnie ze spotkań indywidualnych wynieśliśmy najwięcej. Wiele sobie uświadomiliśmy, wiele zrozumieliśmy i wiele dostrzegliśmy. Niby to tylko rozmowa, niepozorna wymiana zdań, ale przy odrobinie dobrej woli i otwartości może wiele dobrego wnieść w życie.

Oczywiście podczas spotkań padało wiele pytań, nieraz absurdalnych, bądź po prostu niefortunnie sformułowanych. Do tej pory hitem jest pytanie: „gdzie będziecie państwo trzymać dziecko?”. W głowie parsknęłam śmiechem i miałam gotowych kilka dowcipnych odpowiedzi, ale wiadomo, przemilczałam. Natomiast mój Małżonek, w tym samym momencie, wyszczerzył się w przepięknym, charakterystycznym uśmiechu, już nawet nie od ucha do ucha, a dookoła głowy i wystrzelił: „jak to gdzie? W piwnicy”. Oczywiście miałam pełną świadomość żartu, natomiast nie mogłam tego powiedzieć o paniach siedzących po drugiej stronie biurka. Nie wiem kto miał większe oczy, ja czy one. Cóż, jakie pytanie taka odpowiedź ;) ...choć nie obyło się bez mojego późniejszego wykładu, w temacie czasu i miejsca na żarty, oraz, że nie każdy te żarty może rozumieć.

Wszystkie spotkania indywidualne mieliśmy wspólne z Mężem, nie było rozmów osobno ze mną i osobno z nim. Były spotkania gdzie pod ostrzał pytań było brane tylko jedno z nas, ale zawsze siedzieliśmy obok siebie. Rozdzielani byliśmy tylko w momencie pisania testów psychologicznych, co zdecydowanie sprzyja większemu skupieniu :)